ŁZY

Zoja widzi to, czego inni nie dostrzegają - demony, które wpełzają do ludzkich dusz. Jako świecka egzorcystka dostaje sprawy, których nawet duchowni nie chcą tknąć. Kiedy jej anioł stróż odchodzi bez słowa, Watykan stawia ją przed wyborem: albo szy

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1393
użytkowników.

Gości:
1392
Zalogowanych:
1
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 27374

27374

ŁZY

Data
06-08-26

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Inne/-/-

Rozmiar
2 kb

Czytane
2414

Głosy
4

Ocena
4.62

Zmiany
06-08-26

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Okropny trol

Podpis: Krzysztof S.

Siła wspomnień

Opublikowany w:

brak

ŁZY

ŁZY

Siedział zgrabiony. Głowę schylił a twarz ukrył w dłoniach. Do uszu jego docierał leciutki szum. Pod nim a właściwie u jego stóp było jezioro. Widział je jakby rozmyte, dalekie. Gdy spoglądał na jego taflę widział w niej nie swoje odbicie a coś zupełnie innego.

Zima, pada śnieg jak to o tej porze roku. Dwoje młodych ludzi idzie chodnikiem obok ruchliwej ulicy z pędzącymi samochodami podążającymi w sobie wiadomym kierunku. Jest ciemno – późny wieczór. Mijający ich przechodnie nie widzą zamyślonych twarzy obojga. Zatrzymali się, spojrzeli na siebie i bez słowa weszli do pobliskiej kawiarni. Siedzą w milczeniu sącząc krwisto czerwone wino. Ukradkiem, przelotnie, smutnymi oczyma, patrzą na siebie nie chcąc natrafić na wzrok partnera.

Wiosna i ławki stojące pomiędzy drzewami. Idą przytuleni patrząc czule na siebie. Usiedli na jednej z ławek. On wstaje a po chwili klęka przed nią coś mówi i całuje jej dłoń. Szczęśliwi tulą się czule. Wiosna trwa nadal a oni idą razem przez łąki , lasy, pola. Plecaki rzucone na trawę ledwo widać w świetle ogniska. Śpiew wielu osób i woń palonego igliwia. Siwy dym ozdobiony iskierkami unosi się ku gwiazdom. Przyjemny zapach siana i ta upojna, niepowtarzalna noc. Jasny diament znalazł właściciela. Tak jest dobrze. Jedna postać dwojga splecionych ludzkich ciał.

Lato, jezioro i namiot stojący ja jego brzegu. Miliony gwiazd są niemymi świadkami. ONA i ON, ON i ONA – jedna nierozerwalna całość. Pochylają się ku sobie w bladym świetle księżyca i ……… .

Ciemność – nie ma nawet własnego odbicia. Wstał, wziął ścierkę i nie pozostał najmniejszy ślad po jeziorze.

Podpis:

Krzysztof S.

06 styczeń 1977

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: