Ostatnia mowa nekromanty

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W kwietniu nagrodą jest książka
Folwark zwierzęcy
George Orwell
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Szczur powoli wychylił łysy łebek spod sterty odpadków. Jego wąsy ruszały się szybko, gdy gryzoń czujnie obwąchiwał teren i rzucał na wszystkie strony płochliwe spojrzenia. Po dłuższych oględzinach uznał chyba, że jest bezpieczny...

Chciałem być - Rozdział 1... cisza przed rozpierdo

Kiedy 34 letni, niezbyt rozgarnięty życiowo Janek dowiaduje się że może być synem znanego muzyka rockowego jego życie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Janek wie że czar może w końcu prysnąć dlatego stara się dotrzeć do rockmana

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Brak

Wiersz filozoficzny

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
2673
użytkowników.

Gości:
2673
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 32146

32146

Ostatnia mowa nekromanty

Data
07-04-08

Typ
W-poezja

Kategoria
Horror/Zbrodnia/-

Rozmiar
3 kb

Czytane
2784

Głosy
7

Ocena
4.93

Zmiany
09-07-19

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
R-za zgodą rodziców

Autor: Massther

Podpis: Massther

wierszowane wyznania nekromanty skazanego na śmierć. tekst posiada ukryte przesłanie...

Opublikowany w:

Ostatnia mowa nekromanty

Dzieci nocy, diabły, wiedźmy, strzygi
Mroczne elfy, chimery, słudzy ciemności
Wy, co knujecie mroczne intrygi
Wydostańcie mnie z trumiennej nicości!
Wiarę straciłem, straciłem wszystko
Bóg mnie opuścił; ukarany za czary
Teraz śmierci ust jestem już blisko
Uciec od niej pomóżcie mi mary!
Chcę żyć wiecznie, za granicą życia
Chcę żyć w nocy, przed słońcem się ukrywać
Chcę znać uczucie osocza picia
Chcę zagadki nieśmiertelności odrywać
Pragnę jak lisze wiedze zdobywać
Jak wąpierz, który porzucił ziemskie życie
Być jak diabeł, tożsamość swą skrywać
I jak ghul, jedząc ludzi żyć w niebycie
Nie boję się stawić czoła pustce
I także swe serce rozedrzeć na strzępy
I tak martwym stanę się już wkrótce
Nie będą mnie drażnić życiowe występy
A właśnie życie sprawiło mi ból
Zadało cios poprzez piękne uczucie
Wiele razy brałem do ręki sznur
Lecz wahałem się, w sercu czułem kłucie
Coś mnie trzymało, umrzeć nie dało
Anioł, który zstąpił na ziemie z nieba
Piękne jego oczy, piękne ciało
Czułem, że potrzebuje go tak jak chleba
Nie pamiętam wcale jej imienia
Ale była bardzo młodziutką dziewicą
Chciała pozbyć się dziecka-brzemienia
Więc śmiało pożywiłem się jej macicą
Krzyczała bardzo, gdy szpik jej ssałem
Gdy mięso od kości starannie dzieliłem
Gdy nagie stopy do ust wkładałem
I dłonie zębami kunsztownie mieliłem
Gdy jej piersi czule dotykałem
W oczy zapłakane głęboko patrzyłem
Gdy językiem jej język macałem
Wtedy do mnie dotarło, że ją zraniłem
Co mnie pchnęło do tego strasznego
Czynu? Jaka moc omamiła umysł mój?
Może użyłem zmysłu chorego?
Lecz i tak potem wrzuciłem jej resztki w gnój
Wtedy na jej ochłapach wyrósł kwiat
Kwiat szlachetny i królewski, kwiat różany
Czy to był od bogów ukryty znak?
Który mówił bym przez świat był pogardzany?
Czy także miał przypomnieć mi imię
Najcudowniejszej istoty tu na świecie?
Wiem przecież to ja ponoszę winę
Lecz mimo to koszmary ciągle się drzecie
Nie dacie zasnąć, co? Co to wam da?
Prosiłem was tyle razy, lecz mimo to
Pająk pajęczynę szaleństwa tka
Nadal w moim sercu czai się zło!
Pogardzam światem , pogardzam ludźmi
Chcę wyzbyć się wszystkich uczuć z życia mego
Jak zwierz, co w zabijaniu się trudzi
Pozbędę się wszystkich cnót dla dobra Twego!
Wskrzeście ją! Wskrzeście nikczemne zmory!
Albo uczyńcie mnie jednym z hordy waszej
Także macie miłosne amory
Co są bliskie do miłości naszej
Dobrze o tym wiem, że ją skrzywdziłem
Lecz to z zazdrości mój umysł zżerającej
Wiem też, że bardzo źle uczyniłem
Lecz to z mej miłości do niej gorejącej
Zostałem nekromantą, wiedziałem
Iż moc tajemna i nikczemna się przyda
Bowiem anioła w mym śnie widziałem,
Którego zabiłem; ziemia go już skrywa
O martwe zwłoki, które chodzicie
O mgliste duchy co na wietrze pływacie
Stwory o świńskiej głowie; ujrzycie
Wkrótce światło co w sobie skrywacie
Albowiem nie ma stworów nikczemnych
Rodzicieli nocy pokrytych bliznami
Także brak mocy dziwnych, tajemnych
Okultystów z ,,lewymi rękami’’
Koniec był dla mnie gdy jej życie skończyło
Otaczać moje-kawał lodowca
Cudownych chwil z nią tak wiele było
Hełm próżności zabrał wszystkie do grobowca
Ani się zgodzicie istoty chytre,
Ćmy plugawe z moim spostrzeżeniem
Lecz teraz ostatnią łzę już wytrę
Idę już, idę spotkać się...z przeznaczeniem

Podpis:

Massther

28.03.07

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: