Zmysły

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W marcu nagrodą jest książka
LATA
Annie Ernaux
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Róża cz. 5

Tutaj kończy się śledztwo. Czy Hank odnajdzie Różę i zabójcę Rufusa?

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Brak

Wiersz filozoficzny

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

Nowa Atlantyda

Jedna z przyszłości futurystycznych zawartych w e-booku "Futurystyka" (Przyszłość kiepska)

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1784
użytkowników.

Gości:
1784
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 43607

43607

Zmysły

Data
08-02-26

Typ
I-inny

Kategoria
Inne/Inne/Inne

Rozmiar
1 kb

Czytane
1476

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
08-02-26

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Luzak

Podpis: luz_ak

...

Opublikowany w:

opowiadania.pl

Zmysły

Słyszę. Słyszę ciche wołanie... Cisza.
Czuję. Czuję zapach lęku. Otacza mnie... Spokój.
Widzę. Widzę ciemność. Dotyka mnie... Jasność.

Znowu wszystko ucichło. Słychać spokój wokół. Czuć jasność słońca, które wyszło zza chmur. Widzę człowieka, który coś mówi... Nie, nie, nie, on woła. Krzyczy! Nie słyszę. Nie czuję. Tylko widzę. Podchodzę na swych dwóch kółkach i przysiadam się. Ja siedząca już pół wieku na jednym miejscu. I On. Człowiek, który siedzi od jakiś trzydziestu minut na tej samej ławeczce niemego krzyku. Jak ja parę lat temu. Zauważam w nim jakieś podobieństwo. Znam to. Tylko skąd?
On nie spojrzał nawet na mnie, zachowywał się jakby nie słyszał. Jakby nie widział mnie obok. Chwytam Go za ramię, a on nic. Dalej siedzi nie patrząc się na swe ręce, ale jakby coś pisał.
Widzę. Jakieś kropki w dwóch rzędach. Jakoś tak nie równo je stawia. Zaciekawił mnie. Próbuje dalej nawiązać jakiś kontakt. Mówię: "Hej! Co tam tak tworzysz?". On nic, nawet nie spojrzał. Chyba skończył, to co robił od jakiegoś czasu.
Patrzę z niepokojem. Oderwał się od pisania. Coraz bardziej przeszywa mnie strach. Zaczął obracać się.
Serce moje jakby stanęło. Odjechałam metr dalej.
On patrzy się na mnie z uśmiechem na twarzy. Już wiem! Ten uśmiech od ucha do ucha... Znam Go! Zastygamy oboje w uśmiechach.

Spytacie mnie kto to był?
Spytajcie się sami siebie.
Spytacie się mnie kim jestem?
Nie muszę Wam udzielać odpowiedzi, sami dobrze wiecie.

Podpis:

luz_ak

luty

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: