Osamotnienie

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W marcu nagrodą jest książka
Córka łowcy demonów
Jana Oliver
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Własna ścieżka

Drabble (tekst dokładnie ze 100 wyrazów)

Hagan - Wyjście w mrok

Pierwsze fanowskie opowiadanie w świecie Conana Barbarzyńcy, autorstwa R.E.Howarda.

Hagan - Ciało bez kości

Drugie fanowskie opowiadanie w świecie Conana Barbarzyńcy, autorstwa R.E.Howarda. Kolejne pojawi się niebawem. (Prolog w opowiadaniu Wyjście w mrok)

Moc słów

- Wojna przyszła do nas niepostrzeżenie - budzisz się pewnego ranka i już jest. - Gdzie jest, mamo? - zapytała matkę moja sześcioletnia siostra, przecierając zaspane oczy. - Wszędzie, moje dziecko, wszędzie... - odpowiedziała

Topielec

- Tak ślachetnej pani tośmy jeszcze we wsi nigdy nie mieli. Ach, szkoda będzie trochę, jak ją zeżrą. Krótkie i lekkie opowiadanie z serii Wampirojad

Bliskie spotkania

Chodźmy...

TENEBRIS

Ciemność jest wokół nas. A jeśli jest także w Tobie?

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

INNI

Och, młodzi moi, okultyzm to Wasz wróg! (Z dorosłymi nie inaczej...) Całość w księgarniach.

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
971
użytkowników.

Gości:
971
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 68519

68519

Osamotnienie

Data
11-05-24

Typ
F-felieton

Kategoria
Inne/Psychologia/Aktualności

Rozmiar
10 kb

Czytane
4131

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
11-05-24

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Bogajewicz

Podpis: Patryk Bogajewicz

Najlepszym rodzajem samotności jest całkowite uwolnienie się od z góry powziętych poglądów i uprzedzeń sztywnego i ograniczonego umysłu, a także od wszelkich etykietek i koncepcji.

Opublikowany w:

24 maj

Osamotnienie

Osamotnienie a samotność w społeczeństwie XXI wieku

By mówić o osamotnieniu i samotności chcę pierw rozdzielić i wyjaśnić te pojęcia. Przez samotność w tej pracy będzie się mówić o stanie fizycznym w którym jednostka pozbawiona jest kontaktu ze społeczeństwem. Można mówić o samotności całkowitej, czyli odosobnieniu lub izolacji. Dziś można też swobodnie mówić o nowych formach samotności związanymi z komputeryzacją oraz rozwojem telefonii komórkowej. Z tej perspektywy osoba spędzająca czas przed komputerem zasadniczo ma kontakt z innymi ludźmi poprzez portale społecznościowe jak Nasza-Klasa czy FaceBook oraz komunikatory GG, AQQ, TLEN. Ludzie łączą się z sobą wirtualnie przez programy typu Skype nawiązując wideokonferencje oraz pozostając w kontakcie głosowym. Zagłębiając się w te środowisko czuje się wyraźny dyskomfort związany z brakiem relacji fizycznych. W tych warunkach nie istnieją tego typu sytuacje jak zrobienie komuś herbaty czy spacer. W skrajnych przypadkach dochodzi do ZuI – zespołu uzależnienia od Internetu gdzie największym zagrożeniem są serwery wielkich gier komputerowych łączące miliony graczy z całego świata w jeden aspołeczny system wzajemnej rywalizacji jak World of Warcraft lub gry o niskich wymaganiach sprzętowych pozwalających łączyć się z wirtualnym światem praktycznie wszędzie, jednocześnie izolując się od najbliższego otoczenia, dla przykładu Tibia lub gry przeglądarkowe nie wymagające instalacji typu Ogame. Cały ten wielki zestaw pożeraczy prawdziwego życia kiedyś dotyczył głównie młodzieży. Skala tego izolującego się środowiska jednak rozrosła się na wiele szersze grupy wiekowe. Coś co miało ułatwić ludziom życie doprowadziło do rozwijania się nowych chorób społecznych do których za największą można uznać osamotnienie. Osamotnienie towarzyszyło ludziom od zawsze, jednak nigdy nie na tak dużą skalę jak obecnie. Czym jest osamotnienie? To stan psychiczny wywołujące dyskomfort psychiczny związany z brakiem bliskości i trwałych relacji z innymi ludźmi. Osamotniona może być osoba która mieszka w dużym mieście, znajduje się w tłocznym miejscu czy nawet prowadząca z kimś rozmowę. Globalizacja oraz urbanizacja doprowadziła do przyśpieszenia życia. Wpłynęło to również bardzo drastycznie na model rodziny oraz nawiązywanie więzi. Zjawisko uprzejmej nieuwagi przeniosło się z komunikacji miejskiej do szkół, a w najgorszych przypadkach nawet do domów. W świecie zdominowanym przez technikę osamotnienie stało się czymś o tyle niebezpiecznym, że najczęściej nie posiada się czasu, środków i metod do pracy z tym zjawiskiem i zrozumieniem go. Chciałem także zwrócić uwagę na to, że kiedy słyszymy słowa samotność i osamotnienie, to przede wszystkim myślimy o czymś negatywnym, o rodzaju patologii, o dyskomforcie psychicznym i innych pejoratywnych cechach tego stanu. Można powiedzieć, że w czasach umierającej duchowości zapomina się o fakcie, że samotność nie jest tylko chorobą społeczną jak specjalnie to przedstawiłem na początku. To styl życia, pewnego rodzaju rozpęd bez świadomości doprowadził do tego, że nie potrafimy się zatrzymać i potrzebujemy coraz to nowszych i silniejszych bodźców. By być szczęśliwym w samotności, trzeba do tego dojrzeć, trzeba z problemem się zmierzyć. Nawykowe reakcje jednak SA zupełnie inne. Społeczeństwo graczy ucieka do różnego rodzaju „strzelanek” rozmawiając ze swoimi przyjaciółmi z drużyn przez komunikatory masowe jak Ventrilo oraz Team Speak. Świat wirtualny i życie na telefon pozwala oszukiwać siebie i tłumić wewnętrzne lęki pozbawiając tych ludzi spontaniczności i gotowości do radzenia sobie z nimi, a przecież rodzimy się i umieramy w pewnym sensie samotnie. Poza ucieczką od samotności i osamotnienia istnieje również drugi typ radzenia sobie z nią. By jakoś pojednać się z tymi stanami można czytać książki, rozwijać praktykę duchową czy podróżować po górach. Umysł w takiej sytuacji znajduje się w stanie relaksu i większej świadomości przez co wszelkie wewnętrzne myśli i dialogi mogą swobodnie przepływać bez przywiązania do tych myśli czy niechęci. Ten rodzaj pracy z tym stanem psychicznym pozwala wyjść z uzależnienia ciągłego pozostawania w kontakcie czy tak zwanego „bycia na telefon”. Jeśli zaś chodzi o głębsze praktyki medytacyjne to o ich rezultatach rzetelnie rozstrzyga dialog naukowy przeprowadzony przez organizację Mind & Life i spisany w książce Daniela Golemana „Emocje Destrukcyjne”. By mówić o samotności i osamotnieniu w dobie współczesnego rozwoju nie można tak po prostu uciec od społeczeństwa, które praktykami w samotności zajmuje się od 2500 lat i całą swoją kulturę oparło na naukach z tych praktyk się wywodzących. Obserwując tybetańskich mnichów czy hinduskich joginów stykamy się ze jakby z druga stroną tego samego problemu. Podczas gdy zachód nie radzi sobie z emocjonalnymi problemami mimo wielkiego postępu cywilizacyjnego, to buddyjscy mnisi jak Dalajlama czy Karmapa przyjeżdżają na zachód i ukazują zupełnie inny obraz świata wschodu. Samotność w głębokich praktykach wewnętrznego wglądu jest wręcz czymś koniecznym by móc się rozwijać. Czy więc samotność i osamotnienie, można nie tylko przezwyciężyć, ale czy też może stać się środkiem pracy z innymi neurozami? Obecnie problem samotności i osamotnienia często pojawia się na wykładach różnych szkół buddyjskich Karma Kagyu czy Gelugpów. Często wypowiadamy się o samotności i osamotnieniu z ignorancją. Pomijając fakt dystansowania się do innych kultur. Szybki styl życia sprowadził zachód do oceniania wielu zjawisk bez przyjrzenia się im. Krytykujemy buddystów, mimo że nie byliśmy na ich wykładach, nie medytowaliśmy z nimi i prawdę mówiąc nie mieliśmy z nimi bezpośredniego kontaktu. Dlatego nie możemy czerpać wiedzy, która jest tak bardzo potrzebna do pracy z emocjami. Można to porównać do oceny filmu czy książki przed obejrzeniem czy przeczytaniem lub co jest w coraz większej modzie, bez przeczytania czy obejrzenie zupełnie. Mówiąc o samotności i osamotnieniu powołujemy się na zachodnich filozofów, poetów i psychologów którzy ukształtowali nasze społeczeństwo takim jakie jest. Co do tej pory dała nam wiedza o samotności i osamotnieniu? Można przytaczać definicje, że bliskoznaczne z poczuciem samotności jest poczucie osamotnienia. Wymienia się co najmniej dwie formy osamotnienia: sytuacyjno–losowe i temperamentalno–charakterologiczne (może wynikać z braku odpowiednich relacji w okresie socjalizacji lub doświadczonego wówczas odrzucenia). Wyróżnienie w samotności aspektu osamotnienia, pozwala na oczyszczenie istoty tego uczucia z pozostałości, jakie wiążą je z drugim człowiekiem. Nie chodzi tu o oddzielenie "pojedynczego bycia" od sytuacji społecznej samotności, ale o zarysowanie w miarę wąskiego pola analizy, by za pomocą filozoficznych metod zrozumieć, czym istotowo jest uczucie zostawienia poza wszelkim określeniem, nawet obok siebie – eidetycznej świadomości własnego podmiotu. Istnieje szereg czynników psychologicznych, które zwiększają prawdopodobieństwo poczucia samotności. Takim czynnikiem jest niska samoocena, która powoduje unikanie kontaktów z innymi z obawy przed odrzuceniem, uruchamiając spiralę efektów – niska samoocena prowadzi do braku zaufania (do innych oraz do własnych możliwości), co wyzwala unikanie kontaktów społecznych, a to implikuje samotność, wynikiem której jest utrwalenie się niskiej samooceny. Czynnikiem sprzyjającym powstawaniu samotności jest słaby rozwój umiejętności komunikowania się. Osoby o niskim poziomie umiejętności interpersonalnych cechuje wycofanie społeczne oraz zahamowanie. Samotności sprzyja również obawa przed bliskością emocjonalną oraz unikanie społecznego ryzyka, które wiąże się z nawiązaniem więzi z drugą osobą, emocjonalny dystans i ograniczenie interakcji do sztucznych, nieraz sformalizowanych aktów komunikacji. Znaczenie mogą też mieć czynniki poznawcze, składające się na budowę obrazu siebie. Chcę się tutaj na chwilę zatrzymać. Książkowa wiedza o samotności i o osamotnieniu jest trochę jak opowiadanie o smaku czekolady czy wyglądzie banana Eskimosowi, który nigdy nie miał z nimi kontaktu. Definicje te są tylko obserwacją często bazujących na podstawie prac Artura Schopenhauera czy Fryderyka Nietzschego. Tylko czy taki Fryderyk Nietzsche miał pełny obraz tego zjawiska skoro był nihilistą. Jeśli dla nihilisty nic nie ma sensu i samo życie nie ma sensu, to dlaczego nie popełnia samobójstwa? Jedyny sposób by szczerze wyznawać nihilizm to w końcu na pewno nie jest droga życia. Jeśli zaś miałbym podjąć próbę opisania buddyzmu z perspektywy buddyzmu, dokonał bym czegoś porównywalnego z opisem skoku na Bunji. Jedyny sposób by opisać tego typu zjawisko, to po prostu wejść z nim w kontakt fizyczny, nie zaś pośredni niczym kontakt z ludźmi przez Internet. Najlepszym rodzajem samotności jest całkowite uwolnienie się od z góry powziętych poglądów i uprzedzeń sztywnego i ograniczonego umysłu, a także od wszelkich etykietek i koncepcji. Człowiek nie nauczył się jeszcze, jak poznać piękno samotności. Zawsze tęskni za kimś, zawsze pragnie być z kimś – z przyjacielem, z żoną, z mężem, z dzieckiem… z kimś. Stworzył, więc społeczności, kluby, partie, ideologie, kościoły. U podstaw tego tkwi potrzeba, by jakoś zapomnieć o własnej samotności. Samotność jest czymś esencjonalnie związanym z istnieniem i nie ma sposobu, by tego uniknąć. Samotność można zaakceptować radośnie, wejść w nią tak głęboko, jak to tylko możliwe. Im głębiej się w niej znajdujemy, tym odleglejsze stają się wszystkie problemy. Nie ma już potrzeby potrzebować, nie ma potrzeby być potrzebnym. Czym zatem jest samotność? Samotność jest wyborem każdego z nas. Jedni wybierając życie w odosobnieniu odkrywają swoje wnętrze, znajdują wyjaśnienie wielu nurtujących ich problemów. Drudzy żyjąc wśród przyjaciół, wrogów, społeczeństwa uczą się jak postępować właściwie, by nie krzywdzić innych, szanować unikalność każdego człowieka. Większość z nas, mając wybór, nie zechce żyć w odosobnieniu, ponieważ panicznie boimy się odrzucenia, życia w pojedynkę

Bibliografia:
Fryderyk Nietzsche, „Tako rzecze Zaratustra”, przeł. Wacław Berent, Poznań 2000, Zysk i S-ka
Artur Schopenhauer, „Metafizyka życia i śmierci”, przeł. Józef Marzędzki, Warszawa 1995
Odys Korczyński, „Samotność jako samotności niezrozumienie”, "Principia", 2003

Podpis:

Patryk Bogajewicz

24 maj

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

AUTOR WYŁĄCZYŁ OCENIANIE

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

AUTOR WYŁĄCZYŁ KOMENTOWANIE

Twój komentarz: