S.P.O.D. I - Początek

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

We wrześniu nagrodą jest książka
Lata
Annie Ernaux
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Pięc Domen: Tom 2 - Wiatry Zmiany: cz. 15

ROZDZIAŁ II:

Drugie fanowskie opowiadanie w świecie Conana Barbarzyńcy, autorstwa R.E.Howarda. Kolejne pojawi się niebawem. (Prolog w opowiadaniu Wyjście w mrok)

Hagan - Wyjście w mrok

Pierwsze fanowskie opowiadanie w świecie Conana Barbarzyńcy, autorstwa R.E.Howarda.

BLÓŹNIERSTFO

Wygłup metafizyczny... Historyjka o ostatniej szansie danej ludzkości. Uwaga, może urazać uczucia religijne, a nawet antyreligijne

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

TENEBRIS

Ciemność jest wokół nas. A jeśli jest także w Tobie?

INNI

Och, młodzi moi, okultyzm to Wasz wróg! (Z dorosłymi nie inaczej...) Całość w księgarniach.

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Krzyż

Traumatycznie. Przeczytaj i spróbuj zrozumieć, co powinno spotkać właśnie Ciebie.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
822
użytkowników.

Gości:
822
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 74877

74877

S.P.O.D. I - Początek

Data
13-04-25

Typ
P-powieść

Kategoria
Akcja/Przyjaźń/Militaria

Rozmiar
3 kb

Czytane
2707

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
13-04-28

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Madzia_Rozpruwacz

Podpis: Leszczynianka ^^

Nie znam się na wojsku. Mam nadzieję, że wy też nie. To tylko pretekst do jakichś ciekawszej akcji w opowiadaniu ;)

Opublikowany w:

www.opowiadaniowy.bloog.pl

S.P.O.D. I - Początek

Gdy się obudziłam, promienie słońca rozświetlały pokoik. Łóżko mamy było już pościelone. Ubrałam się i poszłam do kuchni, gdzie czekał na mnie mój jedyny rodzic. Mama właśnie piła herbatę i jadła kromeczkę chleba. Przez okno wpadało mocne światło i napełniało pomieszczenie miłą atmosferą. Poczułam nagle przywiązanie do tych wszystkich zakurzonych bibelotów stojących bezczynnie pod kaloryferem, na kuchennych szafkach. Na oknie śliczne pelargonie oglądały sierpniowy ranek. Tylko mama nie pasowała mi do tego obrazka.

Siedziała w starej, zużytej podomce i patrzyła na mnie smutno. W końcu rzekła:

- Córcia, czy ty naprawdę chcesz tam iść?

Kiwnęłam głową.

- Nie wolisz iść na studia? Znaleźć pracę?

- Nie. Z moimi ocenami, to się raczej nie uda.

Jej wzrok jeszcze bardziej posmutniał. Tłumaczyłam jej moją decyzję już kilka razy, ale powtórzyłam ją raz następny:

- Wiem, że się o mnie martwisz, ale tak będzie lepiej. W naszej mieścinie nie ma pracy, którą chciałabym wykonywać. Tylko bym się męczyła, a przecież nie o to chodzi w życiu. S.P.O.D. jest – uważam – najlepszym wyjściem. Tam dostanę odzież, wyżywienie i pożyteczną robotę.

- Zabiją cię tam. I już nikt mi nie zostanie…

- Nie zabiją! To nie jest wojsko!

- Jak to nie?

- Słyszałam, że mają oddziały militarne, ale zadbam o to, żeby pracować na jakimś bezpiecznym stanowisku.

Westchnęła bezradna. Wiedziała, że już nic nie zmieni mojego postanowienia. Może sama też rozumiała, że tak będzie lepiej.

Zjadłam śniadanie, wypiłam herbatę. Z niedużą torbą – bo i bagaż był skromny – stanęłam w drzwiach domu. Pożegnałam mamę, raz jeszcze zapewniając, że nie musi się o mnie martwić. Spojrzałam na białą, zmęczoną istnieniem futrynę drzwi wejściowych. W myśli oddałam temu miejscu szacunek, bo nie wiedziałam, kiedy znów je zobaczę.

Udałam się na przystanek. Wsiadłam w rozpadający się autobus. Oglądałam przez brudną szybę świat dobrze mi znany. Gdy byłam już na wylocie ze wsi, poczułam tęsknotę, żal. Uczucie, którego jeszcze nie doświadczyłam, bo nigdy nie oddalałam się od domu tak bardzo i na tak długo.

Mimo wszystko wiedziałam, że postępuję słusznie. Odciążę mamę. Będzie miała tylko siebie do utrzymania. A zarabiała tak skromną pensję, że było mi jej żal. To nie jej wina, że urodziła się w biedzie, że jest niedołężna i mniej pojętna niż inni. Ja natomiast mogłabym wstąpić na studia, ale to też oznaczałoby wyjazd, a niekoniecznie pracę. A tak przynajmniej w tajemnicy przed mamą, postanowiłam pójść jednak do wojska. Z podstawowym wykształceniem otrzymanym w zapadłej dziurze, o której nikt nie słyszał, na pewno nie przyjmą mnie na stanowisko inteligenta. Choć w swoją inteligencję nie wątpiłam, ale urodziłam się także z nieokiełznanym lenistwem.

Powtarzałam sobie, że robię dobrze. Niestety, nie mogłam powstrzymać w mojej głowie projekcji samotnej mamy. Takiego mamy pecha w naszej rodzinie. Tata zmarł na raka, kiedy miałam 5 lat. Zajmowała się mną mama, ale po części też siostra starsza o 7 lat. Hania też nie miała szczęścia. Po wypadku trafiła do szpitala. Miała stłuczoną śledzionę. Usunięto ją i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie poziom higieny lekarzy. Podczas operacji doszło do zakażenia. Kilka miesięcy później Hania zmarła na sepsę.

Z takim pożałowaniem jechałam, aż do samego Bernewa, gdzie miała czekać na mnie lepsza przyszłość.

Podpis:

Leszczynianka ^^

11 kwietnia 2013 r.

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: