Bliskie spotkania

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W grudniu nagrodą jest książka
Cujo
Stephen King
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

- Wojna przyszła do nas niepostrzeżenie - budzisz się pewnego ranka i już jest. - Gdzie jest, mamo? - zapytała matkę moja sześcioletnia siostra, przecierając zaspane oczy. - Wszędzie, moje dziecko, wszędzie... - odpowiedziała

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Krzyż

Traumatycznie. Przeczytaj i spróbuj zrozumieć, co powinno spotkać właśnie Ciebie.

Brak

Wiersz filozoficzny

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

Nowa Atlantyda

Jedna z przyszłości futurystycznych zawartych w e-booku "Futurystyka" (Przyszłość kiepska)

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1346
użytkowników.

Gości:
1346
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 81478

81478

Bliskie spotkania

Data
21-04-24

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Biografia/-/-

Rozmiar
9 kb

Czytane
7278

Głosy
1

Ocena
5.00

Zmiany
24-10-02

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Voyager

Podpis: Andrzej Jarosz

Chodźmy...

Opublikowany w:

W powieści

Bliskie spotkania

Rok po dwóch Bliskich Spotkaniach przy kościele Bożego Miłosierdzia w rodzinnym mieście pojechał ze znajomymi do Gietrzwałdu, niewielkiej warmińskiej miejscowości koło Olsztyna. Znajduje się tutaj sanktuarium ze słynącym łaskami obrazem Matki Boskiej i w dwa tysiące siedemnastym roku przypadła sto czterdziesta rocznica mających tutaj miejsce objawień maryjnych. Matka Boska ukazywała się tutaj wielokrotnie w dziewiętnastym wieku dwóm dziewczętom. Jest to jedyne polskie objawienie maryjne oficjalnie uznane za prawdziwe przez Stolicę Apostolską. W pobliżu kościoła bije uzdrawiające źródełko, pobłogosławione przez Matkę Boską podczas ostatniego z objawień.
Postanowiwszy zabawić kilka dni w Gietrzwałdzie, zamieszkali w agroturystycznej kwaterze w pobliskim Olsztynie, skąd dojeżdżali samochodem do Gietrzwałdu. Wyspowiadał się w sobotę przed niedzielną uroczystością i pomodliwszy się przed cudownym obrazem, poszedł alejką w stronę odległego o kilkaset metrów źródełka, odmawiając różaniec. Wzdłuż alejki postawiono kapliczki z dwudziestoma tajemnicami różańcowymi i zgodnie z wezwaniem przekazanym wizjonerkom przez Matkę Boską, żeby odmawiać różaniec, po wiodącej do źródła alejce wędrowało wielu ludzi. W ciszy i skupieniu odmawiali kolejne części różańca, przystając przy kapliczkach i rozpamiętując święte tajemnice.
Po odmówieniu wszystkich czterech części zabawił jeszcze trochę przy źródełku stojąc w kolejce po wodę i kiedy wrócił na plac przy kościele, to znajomi już odjechali do Olsztyna. Stał zmartwiony, rozglądając się po prawie już pustym placu, a kiedy usłyszał, że stojący w pobliżu z miodem bartnik wybiera się samochodem do Olsztyna, to poprosił o podwiezienie.
- Mieszkam przy Wędkarskiej - powiedział do pszczelarza, kiedy już jechali samochodem. - Może mnie pan wysadzić w pobliżu tej ulicy?
- Nie wiem, gdzie Wędkarska, wysadzę pana przy Jeziorze Ukiel.
- Znam to jezioro, pół wieku temu odsługiwałem wojsko w olsztyńskiej prokuraturze i przychodziłem się tutaj kąpać.
Chwilę później został wysadzony przy rondzie i powędrował brzegiem jeziora, podziwiając zacumowane przy brzegu jachty. Rozdźwięczane muzyką i śpiewem, rozjaśnione odbijającymi się w wodzie kolorowymi światłami, kojarzyły mu się w zapadającym zmierzchu z widokami Lazurowego Wybrzeża.
Robiło się coraz ciemniej i ciemniej, od godziny błąkał się brzegiem jeziora, pytając o drogę. Kilkakrotnie mu ją pokazywano i kilkakrotnie pobłądził, bojąc się wchodzić w najciemniejsze zakątki. Późnym wieczorem spotkał siedzące nad wodą dwie wpatrzone w smartfony dziewczyny i kiedy je zapytał o drogę, to pokazały mu właściwy kierunek, ale znowu pobłądził.
Robiło się coraz mroczniej i mroczniej, coraz bardziej groźnie i ponuro.
- Takim już, Boże, tym wszystkim zmęczony - poskarżył się w myślach. - Przecież ja już mam siedemdziesiąt lat i jestem jak stary korsarski okręt przeciekający we wszelkich możliwych miejscach, i bez Twojej pomocy już dawno bym zatonął, już by dawno było po mnie.
I tym momencie zobaczył wychodzącego zza zakrętu wysokiego, młodego przystojnego mężczyznę.
- Nie wie pan, jak trafić na Wędkarską? - zapytał i nieznajomy spojrzał w smartfona.
- Chodźmy...
Powiedział cichym nienarzucającym się głosem i zanurzyli się obaj w mroczne alejki.
- Czułem, że tędy wiedzie moja droga - spojrzał na nieznajomego. - Ale bałem się wchodzić w zarośla.
- We dwójkę raźniej - zauważył nieznajomy.
Szli dosyć szybko, mijając pośród leśniej gęstwiny liczne rozwidlenia krzyżujących się ścieżek i pomyślał, że sam by tędy nie trafił.
W pewnym momencie zaczął go ogarniać niepokój i spojrzawszy na nieznajomego z rodzącą się obawą, zauważył, że jego rysy zaczęły się wyostrzać, stawać bardziej dojrzałe, męskie i szybko odwrócił głowę, przestraszony że za wiele zobaczy. I wtedy nieznajomy, wyczuwając jego obawę, zaczął opowiadać o uzależnionym od alkoholu znajomym.
- Znajomi częstują go wódką - opowiadał nieznajomy. - Im się później nic wiele nie dzieje, a on po wypiciu dostaje białej gorączki.
- Ja również w młodości utraciłem kontrolę nad piciem, jak zacząłem pić, to nie mogłem przestać - spojrzał z zainteresowaniem na nieznajomego. - Pod wpływem alkoholu zmieniałem się z przyzwoitego doktora Jekylla w odrażającego master Hyde. Ciągle upadałem i ciągle się podnosiłem, bardzo cierpiałem, i w końcu zostałem zepchnięty przez alkohol do przedsionka piekła, i zacząłem wołać na ratunek Matkę Boską, i poszedłem na zamknietą terapię, i od tego czasu trzydziesty trzeci rok nie piję, i przestało mnie ciągnąć do wódki.
- Jeżeli pan jeszcze kiedyś upadnie, to niech pan znowu poprosi Mamę o pomoc i niech się pan nie podnosi z pustymi rękami.
- To znaczy?
- No, coś tam zawsze wartościowego na ziemi leży.
- Myśli pan, że dalej będę upadał?
- Na pewno, jeżeli nie przez wódkę, to przez inne uzależnienia.
- I jak długo tak będę upadał?
- Dopóki pan nie wygra wojny, ostatnia bitwa najważniejsza.
- Na łożu śmierci?
- Powiedzmy... Ojcze, w Twoje ręce powierzam mojego ducha.
- To ostatnie słowa Pana Jezusa z krzyża, taki pan młody, a już pan tak dobrze zna Ewangelię.
Nieznajomy tylko się delikatnie uśmiechnął.
Tak się zajęli rozmową, że nawet nie zauważył, że przebrnęli przez ciemność i stoją na oświetlonej ulicy przed jego domem.
- Wędkarska dwadzieścia! - zawołał. - Tutaj mieszkam!
- Chwilowo...
- Niech mi pan poda swój adres, to poślę panu w prezencie swoje powieści, cały pięcioksiąg o życiu Kuby.
Wyciągnął z saszetki kartkę z długopisem i spoglądał wyczekująco.
- Niech pan da, to napiszę - zaproponował nieznajomy po chwili milczenia.
Podał nieznajomemu kartkę, który ją położył na zadaszeniu filaru ogrodzenia i po chwili mu ją oddał z adresem.
- Poślę panu książki, jak tylko wrócę do domu - zapewnił.
Otwierając drzwi i chodząc do mieszkania, odwrócił się na progu i spojrzał z wdzięcznością na nieznajomego, jakby mu chciał tym spojrzeniem jeszcze raz podziękować, że oto właśnie teraz dzięki niemu wchodzi do domu.
Spoglądał za odchodzącym, patrząc jak idzie wzdłuż ogrodzenia po pogrążonej w nocnej ciszy ulicy Wędkarskiej... Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim (Mk 1, 16-18).
Po powrocie do domu, posłał pocztą do Olsztyna pięć powieści, a później, jak to miał w zwyczaju, wyrzucił kartkę z adresem do kosza. I dopiero wtedy po kilkunastu dniach skojarzył, że spotkany nad jeziorem nieznajomy miał na sobie kurtkę przyozdobioną z tyłu dragonem z dwoma dużymi guzikami na krańcach. Podobną do tej, jaką nosił młody człowiek, spotkany dwukrotnie rok temu koło kościoła Bożego Miłosierdzia w rodzinnym mieście. Wcześniej tego nie skojarzył, bo jego oczy były na uwięzi. Wędrujemy przez życie jak uczniowie do Emaus i zajęci swoimi przyziemnymi sprawami, nie widzimy, że obok nas idzie Jezus.
Rzucił się do kosza w poszukiwaniu kartki, bo pomyślał, że nieznajomy chciał mu zostawić pamiątkę, namacalny dowód swojej obecności, ale to już było po tak długim czasie szukanie wiatru w polu. Nie wyrzucajcie kartek z adresami do kosza, bo nie wiadomo, który adres może wam być jeszcze później potrzebny.
Szczerze mówiąc, do dzisiaj nie wie do kogo jego książki dotarły. Może do jakiegoś błądzącego wędrowca, żeby mu dopomóc w odnalezieniu właściwej drogi? A może się znajdują w jakiejś nieziemskiej bibliotece i zajmujące się księgozbiorem Anioły pożyczają je czyśćcowym duszom, żeby szybciej dojrzewały do wieczności?
Może, może, och, może... Nawiązując do Platona, cóż więcej ma do powiedzenia człowiek, przykuty w jaskini do skały, tyłem do wejścia? Prawdziwy świat mógłby zobaczyć, gdyby się mógł odwrócić i spojrzeć w wyjście jaskini, a najlepiej wyjść na zewnątrz i oglądać rzeczy same, a nie przemykające po ścianie mgliste cienie.
Im więcej nad tym wszystkim później rozmyślał, tym mniej się dziwił, że trzykrotnie spotkał opiekuńczą Istotę, która mu pomogła odnaleźć drogę, za każdym razem pojawiając się we właściwym czasie i we właściwym miejscu.
Wdzięczny za cudowne spotkania, teraz, pod koniec ziemskiego życia wreszcie uwierzył, że istnieje inny lepszy świat, który znajduje się w zasięgu ludzkich możliwości. Pełen zachwyconego zadziwienia, z pokorą chylił głowę przed wolą niebios, pojmując że pewne prawdy człowiek tu na ziemi może tylko przeczuwać, a więcej pojmie na drugim świecie, jeżeli dojrzeje do wieczności.
I dlatego nie dziwiło go specjalnie, kiedy przybliżając do siebie dłonie, czuł pulsującą pomiędzy nimi energię, kłucie i mrowienie w palcach. Nie dziwiło go też specjalnie, że kiedy podczas modlitwy wyciągał do góry ręce, to czuł wwiercający się w lekko dłonie czuły ucisk... Przytulasz mnie, Boże? Może.
Za sen nocy letniej z gwiezdnymi skrzydłami, za nieba wieczorne kolorów śpiewanie i za to, że nie śpisz i czuwasz nad nami, tak bardzo Cię kocham Ojcze nasz i Panie. A za to, że dałeś mu duszę skrzydlatą, najbardziej Cię kocham i dobranoc, Tato.
Dobranoc i bardzo chciałbym się kiedyś z Tobą spotkać po jasnej stronie Mocy, w cieniu zielonych drzew nad rzeką, w zielonej zalanej wiecznie wschodzącym słońcem dolinie.
Pójdę, gdzie Źródło Żywej Wody bije, pójdę, jak trzeba, za dalsze mgławice. Zaczerpnę w dłonie, z dłoni się napiję, wiecznego życia poznam tejemnicę. Jeżeli poznam, u końca podróży, chciałbym też poznać swych Aniołów Stróży.

Podpis:

Andrzej Jarosz

2021

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: