Kraina Niekończącej się Bajki

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

We wrześniu nagrodą jest książka
Wielki Gatsby
Francis Scott Fitzgerard
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Krzyż

Traumatycznie. Przeczytaj i spróbuj zrozumieć, co powinno spotkać właśnie Ciebie.

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Brak

Wiersz filozoficzny

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Zapach deszczu.

Takie moje wspomnienia.

Nowa Atlantyda

Jedna z przyszłości futurystycznych zawartych w e-booku "Futurystyka" (Przyszłość kiepska)

Nowozrodzenie

Czym jest zbawienie.

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1932
użytkowników.

Gości:
1932
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 81670

81670

Kraina Niekończącej się Bajki - cz.II. roz. III

Data
22-06-07

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Dla dzieci/Akcja/Przyjaźń

Rozmiar
19 kb

Czytane
1306

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
24-02-12

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: jolsokolowska079sok

Podpis: Jolka

— Hej, Misiu, za mgłę wziąłeś chmurę motyli, a gąsienice to na pewno to nie były jagody. Miś osłupiał, słysząc słowa Pajacyka.

Opublikowany w:

Portal Pisarski

Kraina Niekończącej się Bajki - cz.II. roz. III

Rankiem, Miś był dziwnie spięty, skupiony, poważny. Pajacyk nie zwracał uwagi na pluszowego przyjaciela, zajęty skubaniem malin z pobliskiego krzaka. Owoce były wielkie, słodkie. Delikatny, soczysty miąższ mile łechtał drewniane podniebienie, czerwony sok strużką spływał z uśmiechniętych ust Pajacyka.

- Mniam, mniam. Życie czasami mnie rozpieszcza.

— Pinokio, dobrze się czujesz? Co ty taki dzisiaj wesoły? - burknął Miś stłumionym głosem.

Pajacyk nawet nie mrugnął i dalej raczył się słodkimi malinami. Wyglądało, że niespecjalnie mu się spieszy i nie jest zainteresowany rozmową.

Miś nie odpuszczał.

- Pajacu, zrozum, czuję się podle. Nie wiem dokąd ta nasza wędrówka nas zaprowadzi i jakoś trudno jest mi ten staw i Dolinę Duchów sobie wyobrazić. Moja wiedza mi podpowiada, że... — rzucił, spoglądając z wyrzutem na przyjaciela.

Pinokio ściągnął brwi.

— Misiu, zachowaj ją dla siebie, proszę. Zapewniam, że ten twój staw na pewno nie ucieknie, a do Doliny Duchów została zaledwie mila, góra dwie, zresztą dobrze nie pamiętam.

Głos Pajacyka wyrażał skrajne zniecierpliwienie.

— Okej, okej. — odpowiedział potulnie Miś i od niechcenia zabrał się za pakowanie plecaka.

Godzinę później mali wędrowcy maszerowali szeroką, polną drogą. Z każdym krokiem misiowe smutki ulatywały w niebyt. Zielone, cudownie pachnące łąki dawały wędrowcom poczucie wyzwolenia i bezgranicznej wolności. Spotkane rośliny wydawały się niewyczerpane w tworzeniu coraz to nowych kształtów i barw.
Trudno powiedzieć czy minęło dużo czy mało czasu, Pinokio i Miś, zajęci pogawędką, nawet nie zauważyli, że słońce przygrzewa coraz mocniej.

— Zaraz się usmażę! — jęknął Miś.

Pajacykowi też zrobiło się gorąco. Przystanął, by uspokoić oddech.

— Masz rację. Musimy poszukać cienia. Między drzewami łatwiej o schronienie — zarządził, ocierając pot z czoła.

Resztkami sił dotarli na brzeg lasu. Znużony Miś zrzucił z ramion ciężki plecak i wyciągnął się na mchu. Pinokio rozsiadł tuż obok na gołej ziemi, obejmując rękoma kolana. Jednak było widać, że nie nie może usiedzieć na miejscu, gdyż niespokojnie rozglądał się po okolicy.
Po krótkim namyśle wstał, poprawił kapotę i podpierając się kijem, bez słowa ruszył przed siebie.

Ścieżka prowadziła ku widniejącym w oddali brązowym wzniesieniom. Na płaskim, jak stół wzgórzu Pajacyk przystanął i zerknął w stronę stojącego tam samotnie Szybowca.

Ciekawe jak się miewa nasz skrzydlaty przyjaciel?, pomyślał.

Pajaca ogromnie korciło, by podejść i sprawdzić.

— Wszystko dobrze? — zagadnął, przechodząc tak blisko, że prawie mógł dotknąć białego kadłuba.

— Ech, nie pytaj, Pinokio. Polana Motyli widziana z góry jest przepiękna, ale tutejsze gorąco jest nie do zniesienia. Najchętniej wsadziłbym nos wraz reflektorami w lodówkę — odpowiedział Szybowiec ledwo słyszalnym szeptem.

Pajacyk nie był zaskoczony słowami przyjaciela, gdyż upał także dawał mu się we znaki.

— Jakoś mnie to nie dziwi, Szybowcu — stwierdził. — Chyba nie ma na świecie idealnych miejsc. Czasem narzekamy, pomimo, że tak na naprawdę jesteśmy szczęściarzami. Zapewne jesteś wyczerpany lotem. Do jutra odpoczniesz i spojrzysz na wszystko inaczej — dodał łagodnym głosem i poszedł dalej.

Leśna dróżka wznosiła się, potem znów opadała, na horyzoncie pojawił się masyw Gór Wysokich. Zapewne Pajacyk też potrzebował chwili samotności, a może chciał odreagować niedawną sprzeczkę z Pluszakiem, bo szedł z prawie cały czas z opuszczoną głową. Z daleka było widać, że jest zamyślony i smutny. W lesie panowała kompletna cisza. Ptaki i owady pochwały się w krzakach i w zaroślach. Chyba też są wykończone gorącem, pomyślał strapiony.

— Wyskakuję ze skóry, ale trudno Misiowi dogodzić, spiera się o byle głupstwo i warczy jak stara piła — cicho szepnął sam do siebie, zwalniając przed kolejnym wzniesieniem.

Tymczasem Miś nie bardzo wiedział, co robić i po namyśle wyruszył śladami przyjaciela.

— Aż mnie skręca, tak bym chciał wiedzieć, co on kombinuje...

Pluszak wyciągał nogi jak umiał, mrucząc coś bez ustanku. Pajacyk poczuł za plecami jego obecność.

Ciekawe, co mu znowu nie pasuje, przemknęło przez głowę Pinokia, ale nie odwrócił się, tylko nadstawił uszu. Po minucie przyspieszył kroku, udając, że nic nie rozumie z zachowania przyjaciela.

— Głodnego Misia nic nie cieszy. Wszystko wokół jest takie bezbarwne i któż, by zwracał uwagę na jego cierpienie...

Słowa pluszowego przyjaciela zdziwiły Pajacyka, ale nic nie dał po sobie poznać. Gdy dróżka skręciła, skrył się za kępą krzaków dzikiej róży, znikając Misiowi z pola widzenia. Pluszak został sam.

— Nie wiem, czy iść dalej, czy zawrócić. Może wcale tak dobrze nie znam Pinokia? — westchnął żałośnie.

Kilka minut później zatrzymał się, przysiadając na dywaniku z trawy i zabrał się do przeglądania zawartości plecaka. Był głodny i zmęczony. Najpierw wyjął mapę, materac, pelerynkę w muchomorki i duże plastikowe pudełko. Na dnie plecaka widniało szkło powiększające, dwa kłębuszki sznurka konopnego, połamany korkociąg i zadrzewiały kluczyk do skrzynki na listy. Zajrzał do następnego tekturowego pudełka. Było puste.

— Ani okruszka... no i cały dzień popsuty — rzekł, patrząc na swoje porozrzucane skarby ze smutną miną.

Okolica była obojętna na misiowe narzekania. Owady po staremu ucztowały wśród kolorowych kwiatów i okazałych traw.

Miś nagle stracił orientację w terenie, nie wiedział jak ogromna jest Kraina Niekończącej się Bajki, bo i skąd miał wiedzieć. Niepocieszony rozłożył mapę na płaskim kamieniu i wbił w nią wzrok.

— Nie wygląda to dobrze. Te krzyżyki i kółka zamiast informować tylko irytują, mącąc w głowie. Chyba Pinokio miał rację.
I kogo się tu poradzić, skoro dookoła tylko trawa i kwiaty?

Wydawało się, że dla Misia nie ma ratunku. Pajacyk nie wracał. Ptaszek też gdzieś przepadł.

— Może coś wrzucę na ząb po drodze. Polana Motyli robi wrażenie wielkiego magazynu nowości. Bez sensu jest tu tkwić i czekać w nieskończoność na Pajaca. Muszę się zbierać, nie ma innego sposobu na opuszczenie tej patelni — nerwowo mamrotał, pospiesznie pakując plecak.

Niewiele później znowu kroczył wąską dróżką. Z każdym krokiem zieleń rosnąca na jej poboczach stawała się coraz wyższa, gęstniała w oczach. Długie cienie rzucane przez drzewa wskazywały, że dawno minęło południe. Misia nie opuszczało przekonanie, że pod parasolami z gałęzi kwitnących akacji jest odrobinę chłodniej. Może i tak było, ale nikt oprócz niego tego nie sprawdzał. Wszechobecnej ciszy akompaniował tylko szum w pluszowej głowie. Nie wiadomo, ile czasu tak wędrował. Kilometr, może mniej lub więcej. Bagaż na plecach ciążył niemiłosiernie, pluszowe nogi odmawiały posłuszeństwa. Ze zmęczenia potknął się o wystający z ziemi kamień.

No i gdzie ten Pajac się zawieruszył? Tam? — zatoczył łapką szeroki łuk.

Tam, niestety oznaczało wszędzie. Trawy szumiały, wiatr delikatnie kołysał, mimo to po pluszowej głowie tłukły się niewesołe myśli:

Może prześpię się kwadransik. Po tylu godzinach wytężonego marszu zasługuję na odpoczynek. We śnie mózg się kurczy i przynajmniej nie czuje się głodu. Nie tak miała wyglądać Wielka Przygoda. Pajac jak zwykle nie dopracował szczegółów, albo czegoś nie zrozumiałem.
Trudno, wpadłem po uszy w tarapaty, ale widocznie tak musi być...

Nawet nie zauważył, kiedy zapadł w sen. Za poduszeczkę posłużyła mu kępka trawy.

****

Tymczasem Pinokio, po rozstaniu z Misiem, pobiegł szukać Królowej Motyli.

Nie mówiłem mu, bo i po co. Chcę się przywitać i poprosić Królową o wskazanie drogi do stawu w Dolinie Duchów. Długo mnie tu nie było i wiele mogło się zmienić. To, dopiero, byłby obciach, gdybyśmy pobłądzili. Miś, by mi tego nie darował, tłumaczył sam sobie, skacząc przez wysokie trawy.

Bezlitosny skwar lał się z nieba, blask słońca oślepiał. Pajacyka bolała głowa, dokuczała suchość w gardle, bawełnianą koszulkę można było wykręcać. Wielka mucha krążyła uparcie wokół j twarzy, zwabiona potem płynącym z czoła Pajacyka, od odurzającego zapachu młodych liści kręciło w nosie.

Pajacyk coraz śmielej zapuszczał się w Polanę Motyli, aż dotarł do szpaleru gęstych krzaków.

— Motyle wędrują na znaczne odległości, do kilkunastu tysięcy kilometrów, ale cóż to dla mnie.
Dodawał sobie otuchy i coraz śmielej zapuszczał się w Polanę Motyli, aż dotarł do szpaleru gęstych krzaków i zaczął się starannie rozglądać.

Chyba dobrze trafiłem. Większość motylich gąsienic jest roślinożerna i niezwykle żarłoczna. Gardzi cukrowym sokiem, natomiast każdego dnia pochłania prawie miskę liści i łodyg i igieł, oczywiście nie robiąc drzewom szczególnej szkody, pomyślał zadowolony.

Kucając, zajrzał pod koronę pierwszego z brzegu kwitnącego na biało krzaka, potem pod drugi i trzeci, ale gąsienic nie było. Wokoło słychać było tylko bzykanie ciągle tej samej natrętnej muchy.

— Stąd już nie daleko do lasu. W nim dzieją się zdumiewające rzeczy. Królowa Motyli jest dobrą matką, więc musi gdzieś tam być. Motyle gąsienice zapewne już wylęgły się z jajeczek. Ich kokony mogą mieć różne kształty i ubarwienie. Przemiana z poczwarki w motyla jest cudem natury, przynajmniej nacieszę oczy — mówił sam do siebie, idąc coraz dalej i dalej.

Wreszcie dotarł do niewielkiego wzgórza, porośniętego dziwnymi drzewkami. Wszystkie były jednakowe, ich kuliste korony błyszczały na tle bezkresnego nieba.
Po dłuższej chwili:

— Każde z rosnących tu drzewek może robić co mu się żywnie podoba. Nic im nie ogranicza swobodnego widoku, tylko im pozazdrościć — szepnął.

Pogrążony w myślach, nagle poczuł że tuż pod stopami coś się rusza, zaszeleściły liście. Lekko zaniepokojony zerknął pod nogi. Przy lewym kamaszu dostrzegł filigranowe stworzenie. Miało czarną, twardą skorupę, badało powietrze czułkami, potem przystanęło, najwidoczniej świadome obecności Pajacyka. Błękitne niebo odbijało się w jego pancerzu srebrzystą plamą. Pajacykowi wydawało się przez moment, że z ziemi patrzy na niego osobliwe oko, samowolne i bezinteresowne.
Do złudzenia przypomina znajomego chrabąszcza...

I delikatnie trącił owada czubkiem drewnianego buta i od razu wszystko stało się jasne.

— O, Żuk Kłopotek. Witaj, całe wieki cię nie widziałem

— Cześć, Pinokio! Szukam cię od godziny. Motyle doniosły mi, że się zgubiłeś. Postanowiłem ci pomóc, musimy udać się na północ. Podążaj za mną, tylko ostrożnie stawiaj nogi, abyś mnie nie zdeptał — przestrzegł.

— Kłopotku, bardzo ci dziękuję, ale czemu to robisz?

— Och, Pajacu, jesteś częścią Krainy Niekończącej się Bajki i pytasz. Dbaj, aby nic ci nie zaciemniało umysłu.

— Tak, tak, przyrzekam, ale...

— Jeszcze pogadamy, ale teraz nie mamy czasu do stracenia. Rozumiem, że wędrówka dała ci w kość, a to dopiero jej początek. Tu na Polanie Motyli możesz liczyć tylko na własne nogi, oraz na pomysłowość i pomoc przyjaciół.

Wszystko wskazywało, że Kłopotek skończył mówić, gdyż jego głos cichł coraz bardziej. Ruszyli powoli w stronę lasu. Pinokio trzymał się w odległości paru kroków za Kłopotkiem. Las zaczynał się, jako iglasty, ale im dalej, tym więcej było drzew liściastych. Nie rosły gęsto, ale ich korony wybujały ponad wszelką miarę, skutecznie chroniąc przed palącym słońcem

— No i jesteśmy na miejscu. Pinokio, żegnaj... — pisnął Żuk Kłopotek, szybko oddalając się.

— A gdzie znajdę Królową Motyli?! — wykrzyknął za nim Pajacyk, ale czarnego przyjaciela już nie było.

Zniknął w gąszczu paproci zadowolony z dobrze spełnionego obowiązku.

— Pinokio, wiem, gdzie jest Królowa Motyli. Lećmy, nie ma co zwlekać.

Wysoko na gałęzi drzewa wesoło huśtał się Ptaszek.

— Wiesz, Ptaszku, może Królowa jest akurat nieobecna? Chyba lepiej zająć się robieniem tego, o czym się marzy — szepnął Pinokio, nie dowierzając przyjacielowi.

— Słowo! Zaprowadził mnie do Królowej szum motylich skrzydełek. Zajęty kłótnią z Pluszakiem nie zwracałeś na nic uwagi.

— A co z Misiem, martwię się o niego?

— Spoko, śpi jak suseł. Nie budziłem go, bo i po co.

— Oby tylko nie przespał Wielkiej Przygody — mówiąc to, Pinokio puścił oko do Ptaszka.

Pajacyk biegł za skrzydlatym przyjacielem z podniesioną głową, uważnie obserwując jego lot. Las był cichy, aż w końcu ucichł zupełnie. Pajacyk doszedł niespodziewanie do otwartej polany. Głowę bym dał, że na tej cudownej wyspie w środku lasu znajdę Królową Motyli, pomyślał zachwycony. Ptaszek zniżył lot, wyraźnie tracąc szybkość.

— Popatrz, Pinokio pośród kwiatów stoisz, motyle osiadają na twojej twarzy, na dłoniach i na głowie. W kolorach toniesz, w trzepocie ich skrzydeł, przyjrzyj się dokładnie! — ćwierkał jak szalony.

Królowa Motyli pojawiła się niespodziewanie. Lecąc, długimi czułkami trącała gałązki samotnie rosnącej wierzby. Odpowiadały jej radosnym szumem. W długim srebrzystym płaszczu wyglądała dostojnie jak prawdziwa podniebna władczyni. Pajacyk nie mógł oderwać od niej wzroku, ale trudno było nie zauważyć, że jest zdenerwowana, gdyż okropnie trzepotała srebrnymi skrzydełkami.

— Ach, Pinokio, nie wyobrażasz sobie, co dziś wydarzyło się w lesie! — przemówiła przejęta, z odcieniem irytacji w głosie.

— Co takiego, Królowo??? — wyjąkał Pajacyk.

— Posłuchaj, jakiś obcy stworek chciał zjeść moje gąsienice, chyba wziął je za jagody!

Pinokio zrobił wielkie oczy. Zgromadzone wokół motyle zrobiły nie mniejsze.

— O rany, Królowo! Chyba sobie żartujesz, przecież Miś śpi?

— Uwierz, Pinokio! Był nienasycony, miał pazurki, rude futerko i zjadał wszystko, co mu w łapki wpadało. To zuchwalstwo, nie mogę tego nazwać w inny sposób.

Głos Królowej zabrzmiał surowo. Wszyscy zamilkli.

— Katastrofa! Mamy przechlapane — szepnął Pajacyk, opuszczając głowę.

— Moje spotkanie z Pluszakiem było mgnieniem oka, ale mogę zaświadczyć, że tak było — wtrącił Paź Królowej, oburzony, nie mniej niż Królowa.

Nagle z boku rozległ się szelest liści i chrzęst piasku, jakby pod czyimś stopami. Stawał się coraz głośniejszy i głośniejszy. Na leśną ścieżkę wytoczył się Miś, ciągnąc z sobą plecak. Był opatulony, jakby miał zdobywać jakiś alpejski szczyt

— Cześć Pinokio, nareszcie jesteś! Czy widziałeś po drodze mgłę? Była gęsta i biała jak śmietana, sprawiła, że prawie zabłądziłem. Przepraszam, że tak późno się pojawiam, słałem myśli, a ty nic.

Pajacyk na widok Misia stulił chude ramiona, wstrzymując oddech. Królowa zrobiła kwaśną minę.

— Hej, Misiu, za mgłę wziąłeś chmurę motyli, a gąsienice to na pewno to nie były jagody.

Miś osłupiał, słysząc słowa Pajacyka.

— Przysięgam, tylko jedną, niebieską i zaraz ją wyplułem.

Odpowiedział mu ogólny śmiech. Miś zmarszczył nos.

— Była koszmarnie twarda, dziwnie chrzęściła w zębach i było w niej mało soku — dodał, trzymając się obiema łapkami za brzuszek.

— No i co teraz będzie? — spytał Ptaszek, zakrywając skrzydełkiem oczy.

— Królowa Motyli musi wymyślić jakieś lekarstwo na ból brzucha, to przesądzone — odezwał się Miś, nerwowo przestępując z nogi na nogę.

Pinokio milczał, jakby na zawsze stracił głos, wsunął dłonie do kieszeni i z bezsilnej złości kopnął leżący na ziemi kamyk.

— Obdarta ze skórki, pokiereszowana gąsienica trafiła do motylego szpitala i nie wiadomo czy jej rany się zagoją — wtrącił lodowatym tonem Paź Królowej.

— Ach, tak, więc macie tu szpital. To dobra wiadomość, przybyłem we właściwe miejsce. Pinokio, szybko, idziemy, bo inaczej puszczę pawia! — zarządził Pluszak, wlepiając błagalne oczy w drewnianego przyjaciela.

Pajacyk spojrzał na Misia z zakłopotaniem. Królowa zachichotała, choć kąciki jej ust nie uniosły się w górę.

Ten Pluszak wykręca się i zachowuje się tak, jakby niewiele rozumiał, przemknęło przez głowę spanikowanego Pinokia.

— Trzeba mu spokojnie wytłumaczyć, bo jeszcze pożre następne gąsienice — poważnie powiedziała Królowa, spoglądając znacząco na Misia.

Pluszak uśmiechnął się przepraszająco.

— Królowo Motyli, wolę miodek, a jagód więcej nie ruszę, choćbym miał umrzeć tu z głodu. To był impuls i potem wszystko jakoś samo się potoczyło...

— Chyba faktycznie, zaszkodziła ci motyla poczwarka, bo gadasz od rzeczy. Paziu, prowadź do uli, bo dłużej nie zniosę tej misiowej paplaniny, od niej robi się wszystkim niedobrze — wydukał zrozpaczony Pajacyk, lustrując wzrokiem Misia od stóp do głowy.

— Pajacu, czyżbyś chciał się mnie pozbyć i to już na wstępie do Wielkiej Przygody i nawet nie wspomniałeś, że w Dolinie Motyli żyją pszczoły.

— Misiu, tam gdzie są kwiaty nie brakuje pszczół, chociaż, o tym powinieneś wiedzieć.

Miś zamyślił się na moment.

— Pinokio, przepraszam, że na minutkę odleciałem, ale po namyśle radzę, weź na wstrzymanie. Nektar kwiatowy, nektarem, ale mnie interesuje tylko miód, to znaczy produkt końcowy, jakże ważnego i skomplikowanego procesu. Miodek jest dobry na wszystko, może i twoje serce wzmocni, i jeszcze dodam, gdyby pszczół zabrakło, byłby koniec świata. Twoja wiedza o miodku i pszczołach jest tak samo uboga jak o drzewach — wyrzucił jednym tchem.

Pajacyk skrzywił się, tłumiąc śmiech.

— Znowu masz mnie za głupka! Nie wytrzymam i skopię ci ten drewniany tyłek — burknął Miś.

— Chyba trafiłam do strefy szaleństwa. Czy oni zawsze się tak kłócą? Szkoda lata na swary i jak tak dalej pójdzie, to od samego słuchania wyrosną mi anielskie skrzydła — zauważyła zniecierpliwiona Królowa Motyli, poprawiając na głowie srebrną koronę.

— Tak, tak, droga Królowo, masz jak zwykle rację. Kłótnie zostawiają tylko łzy. Dajmy im czas na ochłonięcie i wszystko się ułoży — powiedział Paź, potrząsając główkę.

— Słucham? — O czym on mówi? — prychnął Miś.

Czy to dzieje się naprawdę? Trzeba ratować sytuację, bo z Wielkiej Przygody będą wielkie nici. To nie może tak dłużej trwać, pomyślał zatrwożony Pajacyk.

— Hm, Misiu, bez ciebie smucić będzie każdy wiersz, nigdy już nie ułożę pasjansa, schowam się gdzieś na serca dnie ...

Miś słysząc słowa przyjaciela, otworzył ze zdziwienia usta.

— Pinokio, nie chcę być niegrzeczny, ale brzmisz trochę jak stara płyta. Czyżbyś zapraszał mnie do walca?

— Sądzę, że od tańca lepsza byłaby miseczka miodku?

Rozanielona mina Misia rozwiewała wszelkie wątpliwości.

— Pinokio, to, co mówisz mnie przekonuje, ale nie robię żadnych planów — wykrztusił, patrząc na Pajacyka z ostrzegawczym błyskiem w oku.

— Poszukam miodu, słowo. Wygląda na to, że ule i pszczoły są już niedaleko.

Miś z niedowierzaniem pokiwał głową. Strzela w ciemno, ale zabrzmiało to prawie wiarygodnie, przemknęło przez pluszową głowę.

— Ależ nie rób sobie kłopotu, Pajacu.

— To żaden kłopot, ale tym razem nie spuszczę cię z oka — wyjaśnił Pinokio i otoczył pluszowego przyjaciela ramieniem.

W jego głosie słychać było prawdziwe oddanie.

— Hm, wiem, w porządku, a właściwie świetnie, już jestem podekscytowany — odpowiedział Pluszak, marszcząc się w słodkim uśmiechu.

W tej samej chwili Królowa Motyli, jej piękny Paź i radośnie ćwierkający Ptaszek wzbili się w niebo, wskazując roześmianym przyjaciołom drogę do Królestwa Pszczół. Wydawało się, że stamtąd do Doliny Duchów jest już blisko.

Podpis:

Jolka

2021

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: