Mój zastępczy Anioł

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W kwietniu nagrodą jest książka
Folwark zwierzęcy
George Orwell
Powodzenia.

SPONSOROWANE

- Wojna przyszła do nas niepostrzeżenie - budzisz się pewnego ranka i już jest. - Gdzie jest, mamo? - zapytała matkę moja sześcioletnia siostra, przecierając zaspane oczy. - Wszędzie, moje dziecko, wszędzie... - odpowiedziała

Targ - Dzień I - Rozdział I

Szczur powoli wychylił łysy łebek spod sterty odpadków. Jego wąsy ruszały się szybko, gdy gryzoń czujnie obwąchiwał teren i rzucał na wszystkie strony płochliwe spojrzenia. Po dłuższych oględzinach uznał chyba, że jest bezpieczny...

Chciałem być - Rozdział 1... cisza przed rozpierdo

Kiedy 34 letni, niezbyt rozgarnięty życiowo Janek dowiaduje się że może być synem znanego muzyka rockowego jego życie zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Janek wie że czar może w końcu prysnąć dlatego stara się dotrzeć do rockmana

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Dzwonnik z Notre Dame

W gruzy się sypie...

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Dwa dni z życia wariata.

Rozważania o normalności? Co to jest normalność a co nienormalność?

Liście lecą z drzew

Krótki wiersz

Brak

Wiersz filozoficzny

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
2898
użytkowników.

Gości:
2897
Zalogowanych:
1
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 82552

82552

Mój zastępczy Anioł - cz. 1,2

Data
25-03-25

Typ
O-opowiadanie

Kategoria
Fantastyka/Religia/Romans

Rozmiar
14 kb

Czytane
85

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
25-03-26

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
P12-powyżej 12 lat

Autor: Lorinale

Podpis: Lorinale

Zoja widzi to, czego inni nie dostrzegają - demony, które wpełzają do ludzkich dusz. Jako świecka egzorcystka dostaje sprawy, których nawet duchowni nie chcą tknąć. Kiedy jej anioł stróż odchodzi bez słowa, Watykan stawia ją przed wyborem: albo szy

Opublikowany w:

https://www.wattpad.com/390485409-moj-zastepczy-aniol

Mój zastępczy Anioł - cz. 1,2

CZĘŚĆ 1

Rozpostarta wokół ciemność drżała i pulsowała, jakby posiadając własne życie. Powietrze w podziemnym korytarzu było ciężkie, przesiąknięte wilgocią i czymś metalicznym, co przywodziło na myśl zapach rdzy lub krwi. Ten duszny, niemal lepki mrok wydawał się pochłaniać każdy dźwięk, a nawet najcichszy oddech stawał się nienaturalnie głośny.

Zoja kroczyła w głąb tunelu powoli, gotowa na atak z każdej strony. Krępa sylwetka raczej dyskwalifikowała ją z grona standardowych piękności, a zacięty wyraz twarzy zdradzał upór charakteru. Choć zdecydowanie nie miała klasycznej urody, przyciągała wzrok nietypowymi, złocistymi oczami, migoczącymi teraz w półmroku niczym oczy kota. Zdawało się, jakby w ich głębi kryło się coś obcego – wspomnienie obrazów, które wykraczały poza wymiar śmiertelnych.

Światło latarki przecinało duszną ciemność i odsłaniało wilgotne, nierówne ściany oraz kamienną posadzkę. Każdy krok niósł się głuchym echem. Zoja nie znała dokładnego układu tuneli, ale instynktownie wyczuwała, że cel jest już blisko. Nie było w tym żadnej logiki – po prostu czuła to gdzieś pod skórą.

Była egzorcystką. Nie duchowną, nie zakonnicą, a zwykłą świecką specjalistką, którą diecezja trzymała na krótkiej smyczy. Jej skuteczność była monitorowana, wyniki oceniane, a sama praca – daleka od świętych obrzędów znanych z filmów. Tutaj nie było miejsca na mistyczne uniesienia i boską interwencję. Tu liczył się tylko efekt, za który mogła wystawić Watykanowi fakturę.

Nie należała do kleru, więc nie mogła liczyć na wsparcie Kościoła ani na ochronę, którą cieszyli się duchowni egzorcyści. Zamiast tego dostawała zlecenia, których nikt inny nie chciał przyjąć – te najgorsze, najbrudniejsze sprawy, zbyt mętne, by wysyłać do nich kapłanów, a zarazem zbyt poważne, by je zignorować.

I tak oto znalazła się tutaj – w piwnicach opuszczonego szpitala, gdzie modlitwa sama cisnęła się na usta. Ale ona nie modliła się od dawna. Na szczęście nie za to jej płacono, lecz za efekty.

Schodziła ostrożnie po wąskich, śliskich schodach, ale zanim dotknęła ostatniego stopnia, w mroku coś się poruszyło. Cień wystrzelił z grobowca, a ona zdążyła jedynie uskoczyć, gdy wielka, lepiąca się do powietrza masa przemknęła tuż obok. Latarka wypadła jej z dłoni i potoczyła się po kamiennej podłodze, w końcu zatrzymując się pod ścianą. W nikłym blasku Zoja dostrzegła dziecko, którego szukała.

Gisele mogła mieć najwyżej dziewięć lat, ubrana była w szkolny mundurek. Jej blond włosy opadały na ramiona, a duże, nieruchome oczy nie zdradzały żadnych emocji. Wydawała się nieobecna – nie reagowała ani na przesycony wilgocią mrok, ani na zimny, duszny oddech podziemnego korytarza. Zoja spróbowała przywołać ją szeptem, ale dziewczynka milczała, a wtedy z jej pleców zaczęło coś wyrastać.

Czarne, cieniste kształty poruszały się w nierealny sposób, wyciągając w jej stronę niby wijące się gałęzie drzewa. Przypominały macki, pozbawione cienia i materialności, widoczne wyłącznie dla Zoji.

Serce egzorcystki waliło jak oszalałe. Wiedziała, że te cienie nie należą do Gisele, lecz do istoty, która ją kontroluje. Jeden dotyk wystarczyłby, by demon odnalazł szczelinę i przedostał się do świata ludzi. Zoja zacisnęła dłoń na woreczku z solą ukrytym w kieszeni, próbując wymyślić, jak narysować krąg ochronny, skoro nie mogła na chwilę przestać się bronić.

Każdy manewr kończył się kolejnym atakiem. Zdesperowana, wyciągnęła telefon i wybrała numer alarmowy. Jeden sygnał… drugi… trzeci… Wreszcie trzask połączenia, z sercem tłukącym się w piersi, Zoja wysyczała do aparatu:

– Sariel, do cholery, demon wylazł, gdzie jesteś?

Przez moment słyszała tylko szumy, aż rozległ się męski, beztroski głos:

– Na kanapie.

– Że co?! – wycedziła, zwalczając narastającą irytację.

– Głaszczę twojego kota i gram w najnowszą FIFĘ. Swoją drogą, powinnaś kupić nowy pad, bo przyciski się powycierały.

Kolejna macka ruszyła w stronę Zoji, zmuszając do gwałtownego uskoku. Kobieta omal nie upuściła aparatu.

– Właśnie próbuje mnie zeżreć mackowate coś, a ciebie tu NIE MA! – Krzyknęła do słuchawki. – Czy ty sobie jaja robisz?!

– Jak ty się zwracasz do anioła z woli pańskiej? – Odparł udawanie zgorszonym tonem. – Bardzo nieładnie.

– Bardzo nieładnie to ja cię potraktuję, jeśli nie pojawisz się natychmiast!

– Nie możesz poczekać do końca meczu?

– NIE!

Cień zamachnął się po raz kolejny, a Zoja zrozumiała, że już nie zdąży uskoczyć. Powietrze zgęstniało i w tej samej chwili oślepiający blask eksplodował w mroku. Silna dłoń zatrzymała mackę. Przy zetknięciu z nią sypnęły się srebrzysto-niebieskie iskry. Zoja uniosła wzrok i zobaczyła stojącego przed sobą Sariela. Anioł był niesprawiedliwie piękny. Wyglądał niepokojąco młodo i staro jednocześnie, a jego oliwkowa skóra, czarne, luźno wijące się loki i oczy w kolorze letniego nieba podkreślały nadludzką urodę. O ile jednak Zoja przywykła już do urzekającej aparycji, o tyle zawsze wprawiały ją w konsternacje wybory modowe Sariela – tym razem anioł wybrał podarte na kolanach, czarne, przylegające dżinsy i błękitną koszulkę z nadrukiem słodkiego psiaka oraz pytaniem: „Am I a god boy?".

– Serio? – westchnął teatralnie, trzymając mackę niczym znudzone dziecko, które rozważa czy wyrzucić zepsutą zabawkę, czy popsuć ją jeszcze bardziej. – Przez TO przegapiłem rzuty karny?!

CZĘŚĆ 2

Sariel był dobry. Ten rozwydrzony anioł, który wziął na siebie rolę zastępczego stróża, naprawdę okazywał się skuteczny w swojej robocie – to Zoja musiała przyznać. Choć zazwyczaj trwonił anielską energię, pozwalającą mu przybierać fizyczne ciało, na głupoty takie jak granie w konsolowe gry czy oglądanie bajek, był piekielnie… czy raczej bosko efektywny w walce z istotami z cienia.

Egzorcystka obserwowała, jak Sariel niemal dziecinnie łatwo osacza demona, ograniczając możliwość wyprowadzenia mackom kolejnych ataków i zmuszając je do cofania się w głąb ciała nosicielki. Zwinne, wytrenowane ruchy anioła w absurdalnej koszulce z uroczym psiakiem przywołały w głowie egzorcystki nagłe wspomnienie sprzed roku – flashback ściskający serce.

Tamto starcie także dotyczyło opętanego dziecka. Towarzyszył wtedy Zoji Debius – prawdziwy anioł stróż, którego znała od wielu lat. Tamta walka była jednak dużo cięższa, ponieważ Debius nie dorównywał siłą Sarielowi. Aby zwyciężyć, musiał ujawnić swoją najprawdziwszą formę, tę ze skrzydłami i aureolą. Zdołał przegonić demona, ale jego pióra na skrzydłach pociemniały, jakby coś w nim bezpowrotnie pękło. Tuż po tamtym koszmarze Debius stwierdził, że ta niekończąca się wojna jest bez sensu, i odszedł. Zoja nawet dziś nie wiedziała, czy obwiniał ją o własną porażkę, czy uznał, że wystawia go na zbyt wielkie zagrożenie. Po prostu zniknął, pozostawiając w sercu kobiety dotkliwą pustkę.

Niedługo potem dobiła ją watykańska machina urzędnicza. Kuria jasno postawiła sprawę: jeżeli Zoja chciała kontynuować misję egzekutorki, musiała jak najszybciej pochwalić się w dokumentach nowym aniołem stróżem. W przeciwnym razie, ze swoimi paranormalnymi zdolnościami, mogłaby zostać uznana za istotę skażoną i przeznaczoną do zapieczętowania przez innego egzorcystę. Dano jej na to zaledwie siedem dni. A przecież aniołów stróżów przydziela się w dniu narodzin dziecka, nie dorosłej, dwudziestopięcioletniej kobiecie…

Pomoc nadeszła od ojca Marka, doradcy biskupiego, który cenił Zoję za determinację i skuteczność w terenie. Zaprosił ją na rozmowę i opowiedział historię o wyniesieniu pewnej misjonarki imieniem Barbara. Choć wciąż żyła na Filipinach, jej poświęcenie i cuda sprawiły, że Kościół nadał jej rangę natchnionej Duchem Świętym jeszcze za życia. Zgodnie z regułami, takiego człowieka chroni już archanioł, nie zwykły anioł stróż. Problem w tym, że dawny opiekun Barbary, Sariel, nie dostąpił jednoczesnego awansu do rangi archanielskiej. Pozostał więc „bez przydziału" i krążył gdzieś w duchowej otchłani. Ojciec Marek znał jego imię i poradził Zoji, by spróbowała go przywołać.

Pierwsza próba kontaktu okazała się trudna i nieprzyjemna. Sariel bez krzty delikatności wyśmiewał Zoję, że nawet jej własny anioł stróż się jej wyrzekł, więc musi być szczególnie pechowym przypadkiem. Dopiero gdy egzorcystka – zachęcona przez ojca Marka – pokazała mu zaawansowane techniki animacji i obiecała dostęp do konsoli, anioł złagodził podejście. Miał wyraźną słabość do kreskówek i nowinek technologicznych, więc ugiął się, przyjmując propozycję służby jako jej nowy stróż.

Tak zaczęła się ich wspólna „droga krzyżowa". Sariel był całkowitym przeciwieństwem Debiusa – leniwy, złośliwy, rozgadany i wybitnie dumny z siebie. Na dodatek uwielbiał przybierać ludzkie ciało, nierzadko paradował półnagi (albo prawie nagi!), co doprowadzało Zoję do szewskiej pasji. On z kolei robił sobie z jej reakcji żarty i powtarzał, że przyda jej się trochę dystansu i „estrogenowej pokory". Mimo to, musiała przyznać, że jest zabójczo skuteczny w walce z demonami: każde dotychczasowe wyzwanie dla niego było tylko rutyną. Ani razu nie odsłonił przed nią swoich skrzydeł. Nie tak, jak Debius…

Teraz też Sariel kończył robotę. Stał pochylony nad bezwładnym ciałem dziewczynki o imieniu Gisele, powstrzymując macki demona i osaczając je w ciele nosicielki, by nie mogły rosnąć w siłę. Mimo głośnego dudnienia wokół egzorcystka wyraźnie usłyszała znajomy, cyniczny głos:

– Ej, księżniczko. Robota czeka!

Momentalnie oprzytomniała, otrząsając się z fali bolesnych wspomnień. Sariel zrobił swoje – unieruchomił demona. Teraz przyszła pora na nią: musiała go przepędzić tam, skąd przybył. Kobieta uklękła przy dziewczynce, zaczynając inkantację i gestykulację znaków mocy. Lata treningu nauczyły ją, by gesty wykonywać możliwie szybko, a jednocześnie zachować ich precyzję.

– Rozkazuję ci, demonie, opuść ciało tego dziecka!

Od razu usłyszała skwierczenie kabli na ścianach, jakby przepływał przez nie jakiś nieludzki prąd. Jednak złocisty blask bijący od Sariela częściowo łagodził destrukcyjną energię. Zoja zacisnęła zęby i powtórzyła z mocą:

– Rozkazuję ci, demonie, opuść ciało tego dziecka!

Potwór jednak wciąż się opierał, a wibrująca ciemność nie zamierzała ustąpić. Zoja zorientowała się, że musi poznać jego imię. Przylgnęła niemal twarzą do twarzy Gisele, a Sariel w odpowiedniej chwili odsunął ręce, by demon uwolnił część swoich cieni. Czarne, lepkie macki buchnęły w stronę egzorcystki – niby szlam, który oblepia jej duszę i zakrada się do samego rdzenia świadomości.

To trwało ledwie kilka sekund. Gdy Zoja zdołała wyczytać z istoty demona jego prawdziwą naturę, Sariel ponownie dotknął jej ramion i siłą wyrwał ją z mrocznej więzi. Potwór z sykiem wrócił do ciała dziewczynki.

– Tonitribus! – wykrzyknęła Zoja, dysząc ciężko. – Znam twoje imię, demonie! Nakazuję ci więc, Tonitribusie, opuścić ciało tego dziecka!

Ściany zatrzęsły się, a z dziewczynki uniósł się czarny dym. Coraz bardziej się rozwiewał, aż w końcu znikł, rozpływając się w ciemnościach. Gisele sapnęła lekko i zapadła w płytki, ale spokojny oddech. Zoja miała wrażenie, że cały jej organizm pulsuje obcą energią, że demon zostawił w niej swój przyklejony ślad. Mdłości nie ustępowały, jednak Sariel przytrzymał ją, pozwalając, by chociaż się nie przewróciła.

Egzorcystka dopiero po chwili zorientowała się, że anioł ją obejmuje. Nadprzyrodzone ciepło Sariela leczyło ją od środka, koiło duszę. Ta chwila byłaby idealna, gdyby tylko anioł nie oezwał się, jak to miał w zwyczaju.

– Śmierdzisz jak sfajczona wątróbka – mruknął sucho, nie zabierając jednak rąk.

– A skąd ty wiesz, jak pachnie wątróbka? – odparła Zoja, starając się zachować rezon i nie rozpłynąć w objęciach anioła.

– TikTok, księżniczko. Przyznali temu zapachowi dziewięć i pół na dziesięć, więc myślę, że dość intensywny. – Anioł uśmiechnął się krzywo. – A teraz… hmmm… nie zapomniałaś przypadkiem o kimś?

Dziewczynka! Z poczuciem winy egzorcystka wyrwała się z jego objęć i rzuciła ku Gisele. Na szczęście dziecko oddychało równo, a nad dziewczynką klęczała teraz anielica stróżująca o pięknej, choć wyraźnie przygaszonej twarzy. Sariel westchnął z udawaną irytacją:

– No, nie popisałaś się, lala. Dzieciaki bywają nieznośne, ale żeby wpuszczać temu biedactwu potwora do wyrka?

Zoja warknęła ostrzegawczo:

– Sariel, trochę szacunku, to przecież anioł!

– A ja niby czym jestem, kapibarą? – prychnął, wzruszając ramionami.

– Raczej starą raszplą. – Egzorcystka nie mogła się powstrzymać przed kontynuowaniem uszczypliwości.

– No wiesz… mówią na mnie anioł wodny, dziękuję uprzejmie. A co do starości, zauważyłem ostatnio nową zmarszczkę na twoim czole. Może czas kupić jakiś kremik? – Sarkazm anioła tylko przybrał na sile.

Egzorcystka poczuła, że nie ma siły dalej się kłócić. Starcie z demonem kompletnie ją wyczerpało, a przywiane wspomnienie o Debiusie bolało jak stara, niedająca spokoju blizna. Mimo całej złośliwości i kpin Sariela, trzeba przyznać, że to on właśnie uratował jej skórę – i dziewczynkę – w sposób, którego mało kto by dokonał.

W ciemnej piwnicy znowu zapanował spokój, z rzadka przerywany kapaniem wody i cichym oddechem Gisele. Anielica stróżująca głaskała dziecko po głowie, nadal przytłoczona poczuciem winy. Sariel tymczasem podniósł latarkę i oparł się o wilgotną ścianę, bawiąc się światłem z urządzenia

Zoja spojrzała na swojego „zastępczego" anioła. Przez moment zastanawiała się, czy on też czuł kiedyś podobny ból, gdy opuściła go Barbara – jego wcześniejsza podopieczna, która awansowała do rangi natchnionej. Ale nie miała odwagi poruszyć tego tematu.

– Tak w ogóle… dzięki. Dobra robota – wydusiła z siebie krótko, wbijając wzrok w betonowy mur, jakby nie chciała pozwolić Sarielowi zobaczyć, jak bardzo docenia jego pomoc.

– Podziękujesz, grając ze mną dziś wieczorem mecz, księżniczko. – Anioł uśmiechnął się szelmowsko. – Tylko ty i ja. I nasze szybkie palce na rączych padach.

Mimo niedawnych chwil grozy kobieta parsknęła cichym śmiechem. Cała sytuacja była tak daleka od tego, co kiedyś uważała za „normalne egzorcyzmy", a jednak czuła coś na kształt wdzięczności i… może nawet nieśmiałego spokoju. Sariel był inny niż Debius, inny niż wszyscy. Ale właśnie teraz okazywał się aniołem, którego prawdopodobnie najbardziej potrzebowała.

C.D.N.

Podpis:

Lorinale

2025

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ OCENĘ

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: