Stoję w oknie...

UŻYTKOWNIK

Nie zalogowany
Logowanie
Załóż nowe konto

KONKURS

W czerwcu nagrodą jest książka
Wielki Gatsby
Francis Scott Fitzgerard
Powodzenia.

SPONSOROWANE

Portret

Miniatura - wprawka literacka. Tak sobie do poczytania i do komentowania.

Stoję w oknie...

Reminiscencje...

Bliskie spotkania

Chodźmy...

Targ - Dzień I - Rozdział IV

Dużo później Zielonka siedział wraz z Zimą w Ściętej. Była to trzecia z murowanych karczm znajdujących się na terenie Targu. Najmniejsza i zdecydowanie najmniej wystawna, jednak wciąż gwarantowała swojej właścicielce przyzwoite zyski zwłaszcza w tym

Targ - Dzień I - Rozdział III

Gdy wrócili pod Sanctum zgromadzony tłum blokował już niemal całą aleję. Zielonka rozglądał się ciekawie i chłonął wzrokiem wszystko co działo się wokół. A było co podziwiać, choć najwięcej zgromadzonych odzianych było raczej skromnie, w proste maski

Targ - Dzień I - Rozdział II

Zielonka poprowadził Zimę w stronę biedniejszej części Targu. Szli miarowym krokiem coraz bardziej oddalając się od Kwadratu, tym samym stopniowo pozostawiając za sobą linię murowanych budynków...

Targ - Dzień I - Rozdział I

Szczur powoli wychylił łysy łebek spod sterty odpadków. Jego wąsy ruszały się szybko, gdy gryzoń czujnie obwąchiwał teren i rzucał na wszystkie strony płochliwe spojrzenia. Po dłuższych oględzinach uznał chyba, że jest bezpieczny...

Sen o Ważnym Dniu

Opowiadanie napisane na konkurs związany ze słowem "JUBILEUSZ". Horror... swego rodzaju (nie do końca poważny).

Podstęp

Historia trudnej miłości, która powraca po latach.

Brak

Wiersz filozoficzny

REKLAMA

WYBIERZ TYP

Opowiadanie
Powieść
Scenariusz
Poezja
Dramat
Poradnik
Felieton
Reportaż
Komentarz
Inny

CZYTAJ

NOWE OPOWIAD.
NOWE TYTUŁY
POPULARNE
NAJLEPSZE
LOSOWE

ON-LINE

Serwis przegląda:
1763
użytkowników.

Gości:
1763
Zalogowanych:
0
Użytkownicy on-line

REKLAMA

POZYCJA: 82619

82619

Stoję w oknie...

Data
25-06-23

Typ
F-felieton

Kategoria
Przygoda/-/-

Rozmiar
5 kb

Czytane
142

Głosy
0

Ocena
0.00

Zmiany
25-06-23

Dostęp
W -wszyscy

Przeznaczenie
W-dla wszystkich

Autor: Voyager

Podpis: Andrzej Jarosz

Reminiscencje...

Opublikowany w:

W wydanej drukiem powieści

Stoję w oknie...

Stoję zamyślony w oknie i spoglądam gdzieś daleko przed siebie, jakbym chciał sięgnąć wzrokiem za horyzont czasu, ale chociaż biją stamtąd refleksy światła, nie dostrzegam swojej przyszłości. Za to przeszłość krzyczy do mnie przeraźliwie, kiedy przypominam sobie, jak wiele wycierpiałem przez wódkę i jak wiele cierpienia sprawiłem innym. Boooliiii... Nie do końca pogojone rany.
Stoję zapłakany w oknie, potrząsam trzymanym w ręku różańcem lat i z żalem patrzę na te okaleczone paciorki, na których po pijanemu nie potrafiłem się modlić. Zmarnowane,
przepite lata, sponiewierane chwile, czy Bóg mi taką przeszłość wybaczy?!
- Proooszę o wybaczenie – wołam bezgłośnie i wycieram oczy ręką.
Za chwilę wycieram znowu i znowu, nie mogę przestać płakać.
- Nakarm mnie, Panie, chlebem płaczu i napój łzami obficie - powtarzam za Prorokiem i staję się coraz mocniejszy. - Moja moc w uznaniu własnych słabości, siła w uznaniu własnych ograniczeń.
Stoję zapatrzony w oknie, trwa najbardziej czarodziejska noc w roku, świętojańska noc dziwów. Przez otwarte okno widzę tańczące w ogrodzie rusałki, wirują w zmysłowym tańcu i osuwają się omdlałe na trawę. Nogami zahaczają w spazmach o drzewa i drzewa zaczynają płonąć. Zapalają się przestrzenie i mroki i po chwili płonie już wszystko. I moje serce też płonie, wyrywa się z piersi i biegnie do ogrodu w poszukiwaniu miłości... Roztańczone rusałki w ogrodzie, o samotne serca nie dbają, samolubne w zwodniczej urodzie, tylko własną namiętność kochają. Płoną ognie i płoną ciała, w wyuzdania orgie spowite. Hej, Kupała, pogańska Kupała, pokazałaś, co miałaś zakryte.
Stoję roztęskniony w oknie, wyciągniętą ręką zasłaniam twarz, tak straszny żar bije od rozpalonej trawy. Kielichy kwiatów paproci wyrzucają w moją stronę strumienie białego ognia.
- Proś o co zechcesz - zachęcają czarodziejskie kwiaty.
- Pragnę miłości dla swojego serca - szepczę spieczonymi wargami.
- Nie, możesz prosić tylko dla siebie.
- Nie chcę takiej kalekiej miłości.
- Nie damy ci innej - mówią kwiaty i płoną zimnym ogniem.
- To niech moje serce wróci do domu.
- Przecież ty jesteś bezdomny.
- Nieprawda!
- Prawda, przecież ty nie masz domu.
- To niech spadną gwiazdy! – wołam zrozpaczony i spoglądam w niebo.
Zadrżały ciemności i pobladły wystraszone mroki, zafalowało zwycięsko światło.
Najpierw spadła jedna gwiazda i wtedy poprosiłem o ciszę. I nastała cisza w ogrodzie, i we mnie nastała, i zgasły spopielające wszystko płomienie. Potem spadła druga gwiazda i wtedy poprosiłem o Pogodę Ducha. I pogodziłem się z przeznaczeniem, i zacząłem z odwagą spoglądać w przyszłość, i coraz jaśniej rozeznawać pomiędzy możliwym, a niezmiennym.
A potem nagle kilka spadających gwiazd rozbłysło, jakby Bóg skrzesał na niebie ognia. Cóż, mogłem wtedy pomyśleć kilka życzeń, skoro każda spadająca gwiazda spełnia jedno. Mogłem, ale nie pomyślałem żadnego. Mam tak wiele próśb i wszystkie wydają mi się tak ważne, że nie wiem, naprawdę nie wiem, o co najbardziej prosić, ale Bóg przecież wie, co dla mnie jest najlepsze, niech się więc sam da, co zechce. To nic, że gwiazdy już dawno spadły i zgasły, Bóg przecież nie
liczy się z czasem.
Stoję odtrącony w oknie, ale nie jestem samotny, kochający Ojciec patrzy na mnie bez przerwy, Bóg co chwila bierze mnie z miłością za rękę. Mówi, żebym się nie lękał i zachęca, żebym w ostatnim zdaniu przekroczył próg nadziei... Smużą się jutrznią ranne zorze, nowego dnia wstaje godzina, pomóż rozwinąć skrzydła, Boże, niechaj się cudnie dziać zaczyna.
Wiem, że jeżeli dotrwam do świtu, to w usłyszę z ogrodu głos pierwszego zbudzonego ze snu ptaka. Głos tak dźwięczny i czysty usłyszę jak przyzywający zew Ojca Orła. I zerwę się zachwycony do lotu, i obijając się o ściany jaskini, poszybuję ku szczytom w stronę orlego gniazda.
Stoję rozmodlony w oknie, powoli zaczyna się rozwidniać, ale czarodziejska noc jeszcze nie dobiegła końca. Czai się uśmiechnięta za otwartym oknem i podkrada się do mnie cichutko. Pełen pogody ducha, spokoju i wyciszenia stoję na progu nowego dnia, za chwilę przekroczę w ostatnim zdaniu próg nadziei.
Stoję zatrwożony w oknie, zasłuchany w milczenie Boga.
- No, co z tobą? Dlaczego tak ciągle stoisz w oknie i spoglądasz daleko przed siebie? Jeżeli chcesz Mnie dostrzec, to od razu ci mowię, że jeszcze jesteś na to za mały. Musisz dorosnąć. No i czemu nie wierzysz, że to możliwe? Czasem ludzie dorastają w jednej chwili. Jak setnik, który uwierzył w Boga, jak święty Dyzma na krzyżu. Popatrz, za chwilę wstanie słońce, wyciągnie ramiona i przytuli do serca spragniony miłości świat. Ptaki w ogrodzie rozpoczną poranną modlitwę. No, czemu tak ciągle stoisz w oknie i patrzysz daleko przed siebie? Może chcesz mi coś na koniec powiedzieć?
- Tak, kocham Cię, Boże.

Podpis:

Andrzej Jarosz

2000-2025

Dodaj ocenę i (lub) komentarz

AUTOR WYŁĄCZYŁ OCENIANIE

Twoja ocena:


5	4,5	4	3,5	3	2,5	2	1,5	1

ZALOGUJ SIĘ ŻEBY DODAĆ KOMENTARZ

Twój komentarz: